Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Περιπέτειες της 40ής Συμφωνίας του Μότσαρτ


.....
....
(by Musik Siesta, a Japanese amateur music group)
....
H συμφωνία ολοκληρώθηκε στις 25 Ιουλίου 1788. Οι αισθητικές ερμηνείες των κριτικών κυμαίνονται ανάμεσα σε συναισθήματα λύπης και χαράς. Όταν ο Μότσαρτ έγραφε το κομμάτι, 3 χρόνια πριν το θάνατο του, οι δυσκολίες στη ζωή του αυξάνονταν - χρέη, μειωμένη δημοφιλία, οικογενειακά βάρη, 29 Ιουνίου πέθανε η τρίτη στη σειρά από τις έξι κόρες του και 3 Ιουλίου η μητέρα του - όλα συνοψίζονται σε ένα γράμμα ζητώντας δάνειο από το φίλο του Michael Puchberg. " Μαύρες σκέψεις μου έρχονται, που διώχνω πέρα με τρομερή προσπάθεια ". Μερικοί κριτικοί έχουν δει αυτές τις μαύρες σκέψεις να εκφράζονται μέσα από τη συμφωνία (ονομάζεται Μεγάλη Συμφωνία σε Σολ Μινόρε σε αντιδιαστολή με τη Μικρή Συμφωνία σε Σολ Μινόρε No 25, 1773) Από τις 41 συμφωνίες του, μόνο αυτές οι δύο γράφτηκαν σε ελάσσονα κλίμακα.) Ο Alfred Einstein ονόμασε το πρώτο και το τελευταίο μέρος "κατάδυση στην άβυσσο της ψυχής" ενώ ο Charles Rosen "ανώτερη εκφράση πόνου και τρόμου". Παρόλαυτα ο Μότσαρτ ήταν κλασικιστής και ποτέ δεν επεδίωξε οι συνθέσεις του να εκφράζουν προσωπικά συναισθήματα. Κατά τον Ρόμπερτ Σούμαν το έργο διαθέτει "Ελληνική ανάλαφρη χάρη", griechisch schwebender Grazie - Grecian lightness and grace - leggerezza e grazia greca. Ο Donald Tovey είδε στους παλμικούς ρυθμούς του, ομοιότητες με την Ιταλική Όπερα Μπούφα και συγκεκριμένα με την εισαγωγή του Ροσίνι στον Κουρέα της Σεβίλλης (1816) Ωστόσο τονίζει ότι δεν είναι μόνο δύσκολο να δει κανείς τα βάθη της αγωνίας στους ρυθμούς και τα ιδιώματα της κωμωδίας, αλλά δεν είναι πολύ έξυπνο εκ μέρους του ακροατή να προσπαθήσει να τα διακρίνει.
....
 Η αιτία των διαφωνιών κατά την Heninger είναι οι αρμονικές και μορφολογικές καινοτομίες. Δεν μοιάζει με κάποιο έργο του 18ου αιώνα αλλά άνετα θα μπορούσε να είχε γραφτεί στις αρχές του εικοστού, όπως αναλύει στο πιάνο  ο Leonard Bernstein
Είναι αμφιλεγόμενο, όπως φαίνεται και σε ένα σχόλιο στο youtube, ο ένας το βλέπει σκοτεινό, χειμωνιάτικο, ο άλλος ελπιδοφόρο και θερμό. Ας ονομάσουμε λοιπόν τα μουσικά κομμάτια, που ένας ακούει μελαγχολία, ο άλλος χαρά..α μ φ ί μ ε λ α...ή...α μ φ ί η χ α..και σκέτο το βασικό θέμα να πάρεις, δεν μπορείς εύκολα να το κατατάξεις. Είναι πάντως στα υπέρ ενός έργου να προσλαμβάνεται διαφορετικά, να έχει πολλές αναγνώσεις. Μέσα στην "αυστριακή χαρμολύπη" , προσωπικά κλίνω προς το αισιόδοξο άκουσμα, την ελληνική ανάλαφρη χάρη του Σούμαν. Ενδιαφέρουσα παρατήρηση για το πώς ορίζουν και ακουστικά/αφηρημένα οι Δυτικοί την Αρχαία Ελλάδα.

Για την νεότερη Ελλάδα και τον Μότσαρτ λέει ο Γιάννης Σβώλος σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Ποικίλες και αντιφατικές είναι οι αντιδράσεις από την πρόσληψη της μουσικής του Μότσαρτ. Ανάλογα πόθεν έρχεται κάθε ακροατής, οι μελωδίες του κρίνονται «θεϊκές», «ωραίες», «απλοϊκές» ή «διανοητικές». Στην ηλιόλουστη μεσογειακή Ελλάδα που δεν γνώρισε από πρώτο χέρι τον φιλοσοφικό και ιδεολογικό πυρετό του Διαφωτισμού, η μουσική του φαινόταν πάντα «λίγη», «διανοητική» ή «δύσκολη».  

Και κλείνω το θέμα της πρόσληψης με την παρατήρηση ότι περισσότερη μελαγχολία στους απέξω βγάζει η ζωή του, που έφυγε νέος στα 35 και πέρασε διάφορα παρά η μουσική του. 

...................................................................
 
Και μετά την ερμηνευτική πάμε στη διαδραστική περιπέτεια. 
..................................................................
Το τρίτο μέρος της Πέμπτης του Μπετόβεν φαίνεται να έχει επηρεαστεί από το τελευταίο μέρος της τεσσαρακοστής.

Η δημοφιλέστερη διασκευή έχει γίνει από τον Αργεντίνο Waldo de los Ríos το 1971. Έχει ακόμα με κιθάρα , μαρίμπες, Jazz. Metal, και άλλα μέχρι και Μπαλέτα Μπολσόι ( με την Εκατερίνα Μαξίμοβα)


((5)). Και πάμε στο δικό μας χορευτικό, το Χασάπικο '40 του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου. (1970) (Το απόσπασμα είναι από πρωτοχρονιάτικο σώου του 1973 με επιτυχίες του 1972)


Ο δίσκος γράφει μουσική Χατζιδάκις. Πριν μάθω τί παίζει νόμιζα πως ήταν κάποιο χασάπικο για φαντάρο του 1940 που χάθηκε στην Αλβανία. Μετά έμαθα και την απάντηση του Μάνου "οι ατάλαντοι μιμούνται, οι ταλαντούχοι κλέβουν"....ο Μότσαρτ έχει πεθάνει 200 χρόνια πριν..αν ήταν μελωδία του Θεοδωράκη, θα μπορούσε να το πει αυτό;;...ο Μπετόβεν που μιμήθηκε και δεν την πήρε αυτούσια τη μελωδία, είναι ατάλαντος;;....χάσαμε και την ιστορία του τραγουδιού, εκτός αν την ξέρει κανείς...ήθελε να γράψει ένα τραγούδι πάνω στη μελωδία ή πρώτα γράφτηκαν οι στίχοι και μετά ήρθε ο Μότσαρτ;;..και στην τελική, η ίδια η δισκογραφική έπρεπε να απαιτήσει να γραφτεί το όνομα του  Μότσαρτ. Θα είχε περισσότερη απήχηση και εδώ και στο εξωτερικό. Ακόμα και τώρα οι έλληνες με δυσκολία γράφουν Mozart στα tag του youtube. Δεν είναι τυχαίο ότι για να βρώ αντίκτυπο του χασάπικου στο εξωτερικό, πληκτρολόγησα Mozart, Greek και έπεσα σε δυό ισραηλινά χορευτικά βίντεο εδώ και εκεί.

Όσον αφορά τους στίχους μιλάει όχι για τον ήλιο που βλέπουμε αλλά για τον Βασιλιά Ήλιο που τον σταυρώσανε, ίσως τον Βασιλέα Χριστό, τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης. Δεν είναι έξω από τη θεματολογία του Γκάτσου αυτή η ερμηνεία. Από όλες τις διασκευές, η πιό απαισιόδοξη. Ωραίο θεατρικό τραγούδι αλλά σταύρωση δίχως ανάσταση.
.....................................................

((6)) Την ίδια εποχή, το 1972, τα αδέρφια Rahbani και η Fairuz από το Λίβανο, βγάζουν το Ya Ana, Ya Ana , Αχ, Εγώ, Αχ, Εγώ και σύ γίναμε παράξενη ιστορία...(arab-english) και το διαφημίζουν παντού Mozart, Mozart...



Πριν όμως από αυτά τα μεσογειακά, είχαν προηγηθεί τα ινδικά, την εποχή της μαντουβάλας. Στην  ταινία Chhaya το 1961, δυό τραγούδια βασίζονται στην τεσσαρακοστή. Η ασπρόμαυρη εκδοχή εδώ. Εγώ θα προτιμήσω το έγχρωμο...Μη με αγαπάς τόσο πολύ γιατί είμαι άστατο σύννεφο...(hindi-english)...πολύ ωραίες οι ινδές...κάτι τέτοιο εννοούσε ο Σούμαν "ανάλαφρη χάρη ελληνική" παρέα με νύμφες και θεές σε υδάτινες κορφές...



Και κλείνω με Wine Bottle Man και ήχο γυάλινο


.......
και αν δω κάνα καινούργιο θα με ενημερώσω...((θα ήθελα πάντως να ντυθεί η μελωδία και με άλλες γλώσσες...δεν καταδέχονται οι Δυτικοί να λογοτεχνίσουν τη μελωδία τους;;...το θεωρούν ιεροσυλία;;))....ως τότε Καλή Σαρακοστή!...:-)

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Μιχάλης Κακογιάννης (της γενιάς δίχως Υπουργείο Πολιτισμού)

-TA NEA-
..
Το 1964 όταν ο «Ζορμπάς» του Κακογιάννη πήρε τρία Οσκαρ και έκανε διεθνή καριέρα, δεν υπήρχε Κέντρο Κινηματογράφου για να χρηματοδοτεί την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία. Δεν υπήρχε καν υπουργείο Πολιτισμού το οποίο, ως γνωστόν, ιδρύθηκε από τη χούντα.
Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα με ελληνικούς υπότιτλους γιατί, ως γνωστόν, οι ήρωές της συνομιλούσαν αγγλιστί. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν αμφισβήτησε την ιθαγένειά της. Οι χαρακτήρες της, τα τοπία της, η υπέροχη μουσική του Θεοδωράκη δεν ξεγελούσαν κανέναν. Μύριζαν Ελλάδα από μακριά.
Είναι γνωστό επίσης πως η ταινία προγραμμάτισε την τουριστική πολιτική της Ελλάδας για μερικές δεκαετίες χωρίς τη βοήθεια καμιάς καμπάνιας του ΕΟΤ. Εδωσε πρόσωπο σε μια Ελλάδα φτωχή, ιδιότροπη, μικρή, αλλά γενναιόδωρη σε αισθήματα. Με το όνομα του ήρωά της βάφτισαν χασαποταβέρνες και μαγαζιά με «είδη τουρισμού» - σε αυτό δεν έφταιγε ούτε ο Κακογιάννης ούτε ο Καζαντζάκης.
Ο Καζαντζάκης έγραψε τον «Ζορμπά», ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά κείμενα του εικοστού αιώνα, στη διάρκεια της Κατοχής, στο σπίτι του στην Αίγινα. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και το 1954 η Γαλλία τού απένειμε το βραβείο του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος. Ως γνωστόν, τον Καζαντζάκη δεν τον βοήθησε ποτέ το ελληνικό κράτος ούτε ο ίδιος του ζήτησε να τον βοηθήσει.
Η ελλαδική Εκκλησία, αντιθέτως, επιχείρησε να τον αφορίσει. Ο αφορισμός απεφεύχθη έπειτα από παρότρυνση της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη στην τότε βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία ζήτησε την παρέμβαση του Πατριάρχη Αθηναγόρα - έτσι, τουλάχιστον, θρυλείται. Πέθανε το 1957 σε μια Ελλάδα που βρισκόταν στη μεθόριο του Ψυχρού Πολέμου, με τις πληγές του Εμφυλίου ακόμη να αιμορραγούν, σε μια Ελλάδα φτωχή όπου το κράτος αντιμετώπιζε τους πολίτες με καχυποψία, τους ζητούσε πιστοποιητικά για τα κοινωνικά και πολιτικά τους φρονήματα προκειμένου να τους αναγνωρίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Κατ' αρχάς, για να αποτίσω φόρο τιμής στον Μιχάλη Κακογιάννη που κηδεύεται σήμερα. Δεύτερον, για να θυμίσω πως σε αυτό τον τόπο όσοι κατάφεραν να δημιουργήσουν, όσοι με τη δημιουργία τους κατάφεραν να βγουν και να βγάλουν και τον τόπο από την κλειστοφοβική μοναξιά του, είναι αυτοί που γύρισαν την πλάτη σε κράτη και δημόσια, που δεν καταδέχτηκαν ποτέ να απλώσουν το χέρι τους, που δεν περιφέρονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε διαδρόμους και γραφεία, για τον απλούστατο λόγο ότι άλλα είχαν στο μυαλό τους και άλλη δουλειά είχαν να κάνουν.
Η μακρόσυρτη λειτουργία της μεταπολίτευσης, εκτός των άλλων, εξάντλησε τις δυνάμεις της προσπαθώντας να ισοπεδώσει και να ακυρώσει τη νοοτροπία που κάποτε γέννησε τον «Ζορμπά». Οργάνωσε μια κοινωνία που έφτασε να πιστεύει πως όλες της οι δημιουργικές δυνάμεις ήταν εξαρτημένες από ένα κράτος βουλιμικό, υπερτροφικό, αλλά και φοβισμένο συγχρόνως, έτοιμο, σαν γερασμένος πατερούλης να σου δώσει χαρτζιλίκι για να τον αφήσεις στην ησυχία του. Και τώρα που το κράτος πτώχευσε, κινδυνεύουμε να μείνουμε με το παπαδιαμαντικό: «Μικρό χωριό, μεγάλη κακία».
...................................................................................................................






περισσότερα στο

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Ηλιοκεντρικός Πεσιμισμός

 ((Suffering under the Sun))
εναλλακτικός τίτλος της "Ελληνικής Απαισιοδοξίας" του
-Άγγελου Τερζάκη (1907-1979)-

Ακούγαμε τις προάλλες, κάτω από την Ακρόπολη, τους γόους- αλλά και τα γνωμικά- της αττικής τραγωδίας, ενώ το αυγουστιάτικο φεγγάρι έλαμπε ατάραχο σ’ ένα βαθύ ουρανό. Και διαπιστώναμε γι’ άλλη μια φορά πόσο απαισιόδοξη είναι η φιλοσοφία του αρχαίου δράματος, της αρχαίας ψυχής.

Γιατί εκεί θα βρεις τη γνήσια, την αυθόρμητη σοφία ενός κόσμου: στη λογοτεχνία του. Όχι στη φιλοσοφία. Η φιλοσοφία είναι ένα σύνολο από ατομικές απόψεις, κατά κανόνα λόγιες, και που αντικαθρεφτίζουν ένα άλφα ποσοστό από ισάριθμες συνειδήσεις. Ο προσωπικός παράγων, εκεί, δεσπόζει. Στη λογοτεχνία όμως μιας εποχής, και μάλιστα εποχής μ’ έντονη προσωπικότητα, θα ιδείς να εκφράζεται άμεσα το διάχυτο πνεύμα ενός λαού, το κατακάθι της πείρας του, λαμπικαρισμένο, αποπνευματωμένο. Ο ποιητής, πέρα από το ατομικό του όραμα, διερμηνεύει ένα γενικό αίσθημα⋅ κι είναι τόσο πιο αυθεντικός, όσο γενικότερο είναι το αίσθημα που διερμηνεύει. Ο φιλόσοφος τέτοια υποχρέωση δεν την έχει. Μπορεί να φιλοσοφεί αντίθετα από το κοινό αίσθημα ενός τόπου, μιας εποχής, ενός λαού. Είναι μια ατομική συνείδηση που ζητάει, κάποτε, να επιβάλει την κοσμοθεωρία της στον περίγυρό της.

Μα σάμπως δεν υπάρχουν- θα πει κανένας- λογοτέχνες σε διαφωνία ριζική με τον κόσμο όπου ζουν; Υπάρχουν. Με μια όμως διαφορά: ότι, ιστορικά πρώτα πρώτα, οι διαφωνίες αυτές δεν είναι γνωρίσματα των ακμαίων εποχών⋅ είναι καρποί της νεότερης, της εντελώς νεότερης ιστορίας: Του καιρού δηλαδή όπου αρχίζει η εσωτερική αποσύνθεση ενός κόσμου, η μεγάλη διάσταση ανάμεσα στην Τέχνη και την κοινή συνείδηση, ο ποιητικός εωσφορισμός, δηλαδή μια τραυματισμένη εξέγερση μερικών συνειδήσεων που δεν ανέχονται πια τη ρουτίνα, την υποκρισία ή την αναισθησία της αγοράς. Έπειτα, οι διαφωνούντες της λογοτεχνίας ποτέ σχεδόν δεν εκφράζουν μια μοναδική, μονότροπη, εκκεντρικά μονοπωλημένη άποψη. Είναι κατά κανόνα φερέφωνα ενός άλλου συνόλου, σε σχέση μειοψηφίας μεν μεν το ευρύτερο, αλλά και που φαίνονται να μιλάνε κατά σιωπηρή εντολή του. Η κύρωση της λογοτεχνίας είναι πάντα μια αναγνώριση δοσμένης εντολής. Και τούτο για τον απλούστατο λόγο πως το υπόβαθρο της λογοτεχνίας δεν είναι ο καθαρός στοχασμός⋅ είναι το συναίσθημα. Το συναίσθημα εξυπακούει την επικοινωνία.


Ο αρχαίος ποιητής λοιπόν, όταν θρηνεί για τη μοίρα των θνητών ή όταν αποφαίνεται πως δεν πρέπει να τους μακαρίζουμε πριν από την κατάληξή τους, εκφράζει κάτι γενικότερο από μιαν ατομική κλίση της ψυχής του. Βλέπεις, διαισθάνεσαι, πως μιλάει σ’ ένα κοινό τη γλώσσα του, δίνει διέξοδο σε διαθέσεις της ομαδικής ψυχής. Αυτά, ειδικά στο θέατρο, όπου οι αντιδράσεις είναι άμεσες, είχανε τότε αυτόματη απήχηση, προκαλούσαν μιαν ακαριαία εσωτερική συγκατάθεση, αισθητή και σήμερα ακόμα στον προσεκτικό παρατηρητή, χάρη σ’ ένα διάχυτο ψίθυρο που απλώνεται, ή σ’ ένα αιφνίδιο αίσθημα γενικής ευφορίας. Κατά τούτο η σημασία τους είναι μεγάλη. Δεν μας πληροφορούν μονάχα για το τι πίστευαν ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης. Μας διαφωτίζουν για τη φιλοσοφική στάση της αρχαίας λαϊκής ψυχής.


Απαισιοδοξία και θρήνος. Όχι όμως δειλία, όχι λίγωμα, παραίτηση, ιερεμιάδα. Θα ήταν εύκολο, για την αντιδιαστολή, να χαρακτηρίσουμε την αρχαία αυτή απαισιοδοξία «ηρωική», αφού στη δημιουργία δραματικών ηρώων δίνει λαβή.


Ο χαρακτηρισμός όμως είναι κακομεταχειρισμένος και στομφώδης. Ας πούμε καλύτερα απαισιοδοξία αρρενωπή. Και πραγματικά, ο ένας όρος μοιάζει ως ένα σημείο να περιέχει τον άλλον, ή τουλάχιστον να τον προϋποθέτει. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο αρρενωπό στη βάση του όσο η δραματική απαισιοδοξία- η απαισιοδοξία δηλαδή που ολοκληρώνεται εν δράσει. Η αισιοδοξία, μπροστά της, η τρεχούμενη αισιοδοξία, δεν είναι παρά κλίση εξώδερμη, αβασάνιστη, εμπιστοσύνη απλοϊκή σε ψευδαισθήσεις, ή και αυταρέσκεια κούφια, τυφλή εγκατάλειψη στο ρεύμα της ζωής. Το φυτό, αν ήθελε και μπορούσε να εκφραστεί, αυτή την αισιοδοξία θα είχε να προβάλει.


Και να συλλογίζεται κανένας ότι, εδώ και λίγα ακόμα χρόνια, στη μεσοπολεμική εποχή, είχε διατυπωθεί, υποστηρίχτηκε επίμονα, η άποψη πως η νεοελληνική λογοτεχνία πρέπει να είναι αισιόδοξη, γιατί ο ουρανός μας, λέει, είναι φωτεινός! Μόνο στο μακάριο νεοελληνικό μυαλό μπορούν να φυτρώνουν τέτοιες απροσδόκητες ιδέες.


Μόνο εδώ μπορούν να γίνονται τέτοιες περίεργες συγχύσεις ανάμεσα στο γεωγραφικό κλίμα και στο ψυχικό. Η πιο απλή παρατήρηση θα μπορούσε να δείξει ωστόσο πως βόρειοι λαοί, κάτω από τους ζοφερούς τους ουρανούς, είναι ιδιοσυγκρασιακά ευθυμότατοι, σε σύγκριση με τον δικό μας. Σχεδόν παιδιά.


Αυστριακό
Γερμανικό
Φινλανδικό, για ελληνική μετάφραση εδώ


Και μια ακόμα πιο εύκολη, πιο κοντινή παρατήρηση, θα έδειχνε πως το τραγούδι του Ρωμιού, το αυθόρμητο λαϊκό τραγούδι του γλεντιού του, είναι βαρύ από καημό και πάθος, θρηνητικό σχεδόν. Ραγαδιασμός, έλεγαν άλλοτε.


Βλακείες. Ολάκερης της Ανατολής το τραγούδι είναι αργόσυρτο, μακρόσυρτο, λαγγεμένο. Το φως, το αδυσώπητο φως, δεν κάνει τη ζωή ευτράπελη. Κάνει ίσως τον κόσμο πιο περιπόθητο, και γι’ αυτό τη συνείδηση της εφήμερης ζωής μας πιο πικραμένη.


Το φως, στην αρχαία ψυχή, φαίνεται να έχει παίξει έναν ειδικό ρόλο. Της έχει παρουσιάσει τον κόσμο, γύρω, καθαρά σχεδιασμένον, με σταθερά κι ευγενικά περιγράμματα, χρώματα χλωρά κι εξιδανικευμένα. Τίποτα από τα φασματικά θαμπόφωτα του Βορρά, που έδωσαν εκεί λαβή στη δημιουργία μύθων με υπερβατικές καταξιώσεις. Για τον Έλληνα, τον κοινόν, Έλληνα, ο κόσμος αυτός είναι αυτός που βλέπει, όχι άλλος⋅ κι αν υπάρχει κάποιος άλλος, όπου κατεβαίνουν οι νεκροί, αυτός εδώ είναι ο καλύτερος. Σπαράζει η ψυχή στη σκέψη πως θα τον αποχωριστεί, ακριβώς επειδή είναι πολύ φωτεινός, πολύ στέρεος, πολύ πειστικός, πολύ φιλικός για τον άνθρωπο. Δεν του χρειάζεται άλλος.

Να η πηγή της ελληνικής απαισιοδοξίας: ο κόσμος του φωτός- ο εφήμερος, ο τραγικά ωραίος. Ένας κόσμος που τον ζεις έντονα και φευγαλέα σαν ερωτική στιγμή.


Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη, η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι. Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες γλώσσες κρένει: Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει. (Σολωμού - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

...Το φως –οντολογικό δόλωμα. Σε κάνει ν’ αγαπάς τη ζωή περισσότερο από όσο αντέχεις.
Με τέτοιο φως, ποιος μπορεί ν’ αποδεχτεί τη μοίρα του;....
((φωτογραφικό δοκίμιο -ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Νίκου Δήμου -1984))


although Greeks are life-maniacs, they do not seem happy, nor are they optimists. Most of the time they grumble and complain.
- Greeks have been pessimists from the times of Homer. Only their pessimism does not proceed from a denial of life but from a passion for life. The Sages of the Orient - think of Buddha - believe that life is suffering, pain and distress. They try to negate life, to kill desire, to annihilate the Self. Christianity speaks of the Kingdom of Heaven, promises Paradise in afterlife. Not so the Greek. He finds life wonderful - but too short. His Paradise is here. That is why he dreads darkness. His is the anxiety of the rich man - who has much to lose.
- The way you describe it - he has everything to lose and nothing to gain. I don't know... I find your whole theory very poetic - but isn'it after all a construction? Most people in history have worshipped the Sun and the light, not only the Greeks...
- But only Greeks have reached the extremes of tragedy. Look - I have lived for many years under the sun, in other countries. I have never seen the dark, black abysmal shadows which you can find in the Greek summer. There is the difference: in the contrast, the clash and the crash.
- Well, what to me is important is that you managed to stay on the sunny side of the wall. "Living and seeing the light of the sun". Welcome back, friend! One more summer, glorious Greek summer, for all of us. (The Dark Side of the Sun, Nikos Dimou)


(When the clouds come)

....έρχονται σύννεφα...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ε γ κ ί ν η σ η )) Motivation ((



Λόγω κλίματος δεν ήμουν καλά και έψαχνα ένα βιντεάκι να με τονώσει ψυχικά. Ψάχνοντας στα inspirational/motivational videos, βρήκα αυτό και διαπίστωσα ότι δεν έχουμε απευθείας ελληνική μετάφραση για το motivation. Κίνητρο βέβαια είναι το motive και μπορεί οι αγγλόφωνοι να χρησιμοποιούν κάποιες φορές motivation αντί για motive αλλά αυτό είναι επι μέρους έννοια του motivation...   

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη λέξη κίνητρο....(υπάρχει λέξη εις -ation που να μεταφράζεται με λέξη εις -τρον;....τα πιό πολλά ή αυτό που περιμένει να ακούσει το αυτί είναι θηλυκά σε -η )...στα αρχαία σήμαινε κουτάλα ή ξύλο για ανακάτεμα. Στα νέα ελληνικά με το που το ακούς πάει το μυαλό σου είτε σε υλικά/χρηματικά, εξωτερικά φύσεως κίνητρα, το κίνητρο του κατηγορουμένου, motive (law), είτε σου θυμίζει κάποιο κινητήρα φυσικής. Δεν μπορεί αυτή η λέξη να βγάλει κάτι βαθύτερο. To motivation μπορεί γιατί κάνει συνειρμό με motion κίνηση και emotion συναίσθημα. Αυτό μπορεί να το κάνει στα ελληνικά η εγκίνηση, εντός μου κίνηση και συγκίνηση.

άρα έχουμε

motive = κίνητρο, εγκίνημα
motivator = εγκινητής, κινητήριος δύναμη, πηγή κινήτρου
motivation = εγκίνηση, θεωρία κινήτρου
motivational = εγκινητικός, κινητρωτικός
to motivate = εγκινώ, κινητρώνω, δίνω κίνητρο

(Και επειδή μπορεί να γεννηθούν απορίες για παράλληλες λέξεις...στην εμψύχωση, ενθάρρυνση, εγκαρδίωση κτλ υπάρχει το συναίσθημα, λείπει ή υπονοείται η κίνηση. Στην παρακίνηση, ώθηση κτλ υπάρχει η κίνηση, λείπει ή υπονοείται το συναίσθημα.)

Παρόμοιες λέξεις ακούγονται κάπως όχι τόσο γιατί είναι αρχαιοποίητες ή λόγιες...και στα αγγλικά το motive με τα παράγωγα του από το λατινικά motivus/motus/movere ξεκίνησε αλλά μέσα από τη χρήση έγινε μια λαϊκή, καθημερινή λέξη, όπως το inspirational, και αυτό λατινογενές...άντε να πεις στα ελληνικά εμπνευστικό...μπορεί να πλάσουμε ένα σωρό ελληνικές λέξεις αλλά αν δεν μπεις στο κόσμο των αγγλικών δεν καταλαβαίνεις την έννοια και το βάθος....λέξη δίχως χρήση και διακλαδώσεις = γυναίκα εις το ράφι δίχως δόσεις....

το παραπάνω βίντεο είναι ένα δείγμα από χιλιάδες τέτοια δυτικής προέλευσης, ταινίες, ιστορίες, διαλέξεις κτλ...και έρχεται σιγά-σιγά αυτή η νοοτροπία και στην Ελλάδα...παράλληλα βέβαια θα έπρεπε να μας εγκινεί το ερέθισμα (incentive) για να ψαχτούμε τί συμβαίνει με την δική μας παράδοση απέναντι σε τέτοιες προκλήσεις...υπάρχουν κοινωνίες κινήτρου και κοινωνίες αποθάρρυνσης...

και μια και δέρνει ο καύσωνας κλείνουμε με τον αμερικάνο Μάσλοου 
που θυμίζει τις βιολογικές μας ανάγκες...
....πρώτα θα δροσιστούμε και μετά θα σχολιαστούμε....:-)


Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Νάνος Βαλαωρίτης (συνεντεύξεις)



-Παρότι συνταξιοδοτηθήκατε το 1993, όπως διάβασα στο βιογραφικό σας, σας συναντούμε σε ένα χώρο, μέσα στα βιβλία σας, στα χαρτιά σας. Εργάζεστε.

-Δεν έχω σταματήσει και αυτό είναι η ειδικότητα μου. Επειδή είμαι συγγραφέας η συγγραφή δεν σταματάει ποτέ. Εκείνο που σταματάει είναι η διδασκαλία σε ένα ίδρυμα. Πολλοί που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν μετά τη συνταξιοδότηση έχουν πρόβλημα.

 -Το μυαλό, ο εγκέφαλος είναι σε διαρκή εγρήγορση. Αυτή η προσφορά της φύσης στον άνθρωπο είναι κάτι αξιοζήλευτο.

-Φύση και πολιτισμού όμως γιατί καλλιεργείται αυτό και από μικρός καλλιεργούσα την διάθεση μου να βοηθήσω και να διδάξω άλλους.

-Το καταφέρατε στη ζωή σας. Πώς την αξιολογείτε;

-Εν μέρει τύχη και περιστάσεις και εν μέρει επιμονή να τολμάω, να ζω επικίνδυνα δηλαδή χωρίς μέσα οικονομικά. Στην Αγγλία στο τέλος δεν είχα καθόλου λεφτά. Στη Γαλλία πήγα με ελάχιστα αλλά πρέπει να τολμάει κανείς στη ζωή του αλλιώς μένεις στη γωνιά σου.

-Η κλίση προς βιβλίο, η αγάπη σας στο διάβασμα από πού προήλθε;

-Νομίζω αυτό είναι έμφυτο αλλά βοηθάει και μια καλή δασκάλα.

-Η γνώση όμως είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

- Η γνώση είναι πάθος.

-Ποιός είναι ο πατέρας στην ποίηση;

- Για μένα προσωπικά έπαιξε μεγάλο ρόλο ο Σεφέρης, ο οποίος είχε και αυτός μια κοσμοπολιτική στάση και στα γραπτά του και στην ποίηση του και τον αναγνώρισα από νωρίς, 15 ετών τον ανακάλυψα, μετα τον Καβάφη βέβαια.

-Μόνος όλα αυτά, χωρίς παρότρυνση άλλου προσώπου;

-Παίρναμε τα Νέα Γράμματα

-Όλα αυτά στο Μεσοπόλεμο, τη δεκαετία του '30

-Απ' το '35 μέχρι το '40. Το '39 που τον γνώρισα ο Σεφέρης ήταν προσηνής και ευχάριστος άνθρωπος που με βοήθησε.

-Θα φεύγατε απ' την Ελλάδα ακόμη και αν δεν γινοταν ο πόλεμος;

- Έμεινα μέχρι το '44, έζησα αυτή τη φοβερή εμπειρία της κατοχής πολύ παράξενη γιατί υπήρχε και μια έξαρση της ποίησης τότε, συναντιόμασταν συχνά και διαβάζαμε, γράφτηκαν πολύ σημαντικά ποιήματα τότε, του Εγγονόπουλου ο Μπολιβάρ, η Αμοργός του Γκάτσου, ο Ήλιος ο Πρώτος του Ελύτη, του Εμπειρίκου τα γραπτά, όλα αυτά έγιναν σε μια φρικτή εποχή που μπορούσε να είχε εκλείψει η Ελλάδα αν δεν καταργούσε το  βρετανικό μπλόκο ο Τσώρτσιλ και δεν μας έστελναν τρόφιμα - Το δύσκολο γεννά το ανώτερο στον άνθρωπο -Η ποίηση ήταν ένας παράδεισος που μπορούσες να ξεφύγεις απ' τη στυγνή πραγματικότητα που ήταν τα πτώματα των ανθρώπων στους δρόμους, έπαιξε ένα ρόλο απίθανα θεραπευτικό. Γιαυτό είναι λάθος να υποτιμάμε την ποίηση που δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο το μυθιστόρημα. Έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι ότι η ποίηση μπορεί να παίξει ένα τέτοιο ρόλο.

- Πρώτος σταθμός στο εξωτερικό η Βρετανία. Εκεί γνωρίσατε τον πολιτισμό των Άγγλων. Τί σας έδωσε αυτή η κοινωνία;

- Επειδή με έστειλε ο Σεφέρης απ' την Αίγυπτο, συνάντησα αμέσως τους άγγλους ποιητές, κριτικούς και εκδότες, αυτοί όλοι με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, ήμουν ένα φαινόμενο, ένας νεαρός ποιητής 23 ετών Ελληνας που είχε ξεφύγει απ΄την κατοχή, είχα την υποδοχή ενός ήρωα και γνώρισα τους πάντες, αμέσως μετέφρασα το Σεφέρη, αμέσως τα δημοσιεύσανε το '48, είχε τεράστια επιτυχία στην Αγγλία με δεκαπέντε ενθουσιώδεις κριτικές. Μετά το '50 άρχισε να πέφτει να χαλαρώνει αυτή η τάση τους προς τα έξω. Είναι νησιώτες και τους αρέσει να κλείνονται και αυτό το άνοιγμα προς στην Ευρώπη έγινε λόγω του πολέμου. Είχε πάει και πολύς κόσμος από την Ευρώπη στην Αγγλία, Γάλλοι, Πολωνοί, αφού συνεργάστηκα εκεί και με γαλλικό περιοδικό.

- Στις μέρες υπάρχει ένα νέο κύμα, πιθανόν να ενταθεί στο προσεχές μέλλον, ανθρώπων νέων που θα αναζητήσουν επαγγελματική αποκατάσταση στο εξωτερικό. Μετά τη φυγή μυικής δύναμης τώρα έχουμε κυρίως εξαγωγή νοητικής δύναμης. Δεν είναι κρίμα για το τόπο μας τέτοια απώλεια;

- εγώ νομίζω ότι πρέπει να φεύγουν γιατί εδω πέρα δέν υπάρχουνε τα μέσα -και να  μεταλαμπαδεύσουν
αργότερα τη γνώση που απέκτησαν έξω στην Ελλάδα -έτσι ακριβώς.

-Πώς ήταν αυτή η μετάβαση απο τη Αγγλία στη Γαλλία; ήταν πολύ ευχάριστη οι Γάλλοι πιό πολιτισμένοι από τους Άγγλους και πολύ πιό ανοιχτοί στους ξένους και επιπλέον λόγω της γαλλικής παιδείας ένιωσα πολύ οικεία. Το μόνο που με ξένισε ήταν η ομάδα των υπερρεαλιστών, αντί να είναι ρομαντικοί, ήταν πρακτικοί, συζητούσαν μόνο τα τρέχοντα, ποτέ θεωρίες και από τον ίδιο τον Μπρετόν και τους γύρω του, η ατμόσφαιρα πολύ πιό ψυχρή από ό,τι φανταζόμουνα. Η Γαλλία είναι γεμάτη από παιδεία και πολιτισμό, πας εκεί και ψαρεύεις βρίσκεις και εκπλήξεις, θυμάμαι σε ένα βιβλιοπωλείο στο Σηκουάνα ανακάλυψα όλη τη μετάφραση του Πλάτωνα στα λατινικά από τον ουμανιστή Marsilio Ficino και επειδή ήταν λατινικά δεν πουλιότανε, το πήρα για 30 φράγκα - Δουλεύατε στη Γαλλία; -ναι έγραφα κυρίως θεατρικά.

-Έχει φοβικά σύνδρομα η Ελλάδα έναντι των Ευρωπαίων και γιατί;

-Οι Έλληνες έχουν ένα περίεργο σύμπλεγμα ανωτερότητας, ότι είμαστε καλύτεροι απ' τους κουτόφραγκους, και ταυτόχρονα κατωτερότητας που το συνοδεύει. Είναι φανερό ότι αυτές οι χώρες οι δυτικές έχουν τα πάντα, πολύ περισσότερα από εμάς. Εκεί που έχουμε εμείς σε μία ειδικότητα έναν ή δύο, αυτοί εχουν δεκάδες. Επικαλούμαστε τους αρχαίους αλλά οι αρχαίοι δεν μας βοηθάνε πια. Eκείνο που μας λείπει είναι μετά την αναγέννηση τί έγινε, η σύγχρονη ταυτότητα μας, και εκεί φαίνεται η φτώχεια και πόσο λίγο μπορούμε να συναγωνιστούμε τους Δυτικούς.

-Αυτό που λέγεται ότι η παρακμή μας οφείλεται στους Οθωμανούς έχει βάση πιά σήμερα;

-Νομίζω πως ναι. Οι Οθωμανοί λόγω της θρησκείας είχαν ένα βιβλίο το κοράνι και δεν αναγνώριζαν τίποτα άλλο (ό,τι ερχόταν μόνο απ' την Περσία) δεν υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσουμε να ωφεληθούμε. Μόνο μας έβλαψαν.

-Αν είχαμε περισσότερο προσανατολισμό προς δυσμάς, ενδεχομένως να είχαμε εκσυγχρονίσει και πιο νωρίς το κράτος μας;

-Σίγουρα γιατί αυτό το βλέπουμε στην Κρήτη με τους Ενετούς βγαίνει ο Ερωτόκριτος και η Κρητική Αναγέννηση όπως και αργότερα στα Ιόνια Νησιά.

-Η γλώσσα, βασικό συνεκτικό του έθνους, είναι προτέρημα για τους Έλληνες;

-Προτέρημα και εμπόδιο συγχρόνως. Προτέρημα γιατί η νέα ελληνική είναι κάπως ασχημάτιστη, οπότε μπορεί ένας συγγραφέας να νεοτερίσει. Όμως το γεγονός οτι γλώσσα αυτή είναι πολύ αρχαία μας στοιχειώνει και  μας συνοδεύει σαν φάντασμα δεν γλυτώνουμε απ' αυτή. Αυτό είναι το εμπόδιο, δεν μπορούμε να την αφομοιώσουμε δημιουργικά όπως η Ευρωπαίοι την Αναγέννηση.

-Η ταυτότητα του Έλληνα ποιά είναι;

-Επειδή μιλάμε αυτές τις μέρες για διαφάνεια ο Ελληνας είναι αδιαφανής δεν μπορείς να δεις μέσα του πώς είναι, πώς λειτουργεί.

- Εμείς οι Ζορμπάδες, οι εξωστρεφείς, το συρτάκι, η καλή καρδιά, το ούζο, η μπύρα,η τσικουδιά, το αντάμωμα, τα τραπέζια, ο χορός; και είμαστε αδιαφανείς;

-Αυτό είναι η επιφάνεια, η κοινοτοπία, το στερεότυπο του Έλληνα, ο μεσογειακός, ενθουσιώδης, διονυσιακός. Ψέμα. Ο Έλληνας είναι ένας μελαγχολικός, αποτραβηγμένος μέσα στην ψυχή του, δεν βγαίνει παρά πολύ σπάνια, όπως ο ασβός του Κάφκα από το λημέρι του. Eίναι φοβισμένος και δεν μπορείς να τον κατατάξεις, δεν κατατάσσεται καθόλου εύκολα. Υπάρχουν βέβαια εκπλήξεις, βλέπεις ανθρώπους ξαφνικά με το τίποτα, αυτό υπάρχει εδώ, απουσιάζει έξω, εκεί όλα προβλέπονται, εδώ δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα, οπότε και οι Έλληνες είναι απρόβλεπτοι, δεν μπορείς για πέντε λεπτά να μιλήσεις με τον ίδιο άνθρωπο, μπορεί να μιλάς με κάποιον άλλο, είναι ο ίδιος άνθρωπος που αλλάζει άρδην. Αυτά όλα δημιουργούν μια σκοτεινότητα την οποία έχει διαγνώσει και ο Σεφέρης που είναι και ίδιος εκφραστής της, αυτός τουλάχιστον την εκφράζει, την βγάζει στο φως και την συγκρίνει με το φως, αυτή είναι η ποίηση του -οι άλλοι άνθρωποι την κρύβουμε; οι άλλοι επειδή δεν την εκφράζουν γίνεται ένα μίγμα, αμάλγαμα ψυχικό που βγάζει ένα ναρκισσισμό και μία τάση προς τη μελαγχολία, την κατάθλιψη και την αποθάρρυνση καμία φορά, το βλέπω και σε φίλους μου, κατά τα άλλα πανέξυπνοι, προικισμένοι με ταλέντο αλλά έχουν αυτόν τον ψυχισμό, χαρακτηριστικός νομίζω του Έλληνα, το βλέπουμε και στην ελληνική ποίηση η οποία είναι μια ποίηση μελαγχολίας και κατάθλιψης από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα ιδίως στις αρχές του εικοστού και τέλη του 19ου αλλά τώρα κάποιος θα μου έλεγε ότι υπάρχουν ιστορικοί παράγοντες λειτουργούν όμως αυτοί οι παράγοντες με μια προδιάθεση χαρακτηριστική λαών που έχουν υποταχθεί πάρα πολλά χρόνια σε μια υποδεέστερη κατάσταση από κατακτητές...έχομε μια νοοτροπία μεταποικιακή, αμφιβολία για την ταυτότητα μας, γιαυτό δεν μπορώ να πω τί είναι η ταυτότητα του Έλληνα, δεν μπορώ να την καθορίσω, μπορώ να πω ότι είναι προβληματική και από τη δική μου την εμπειρία απ' τη στιγμή που τελειώνει η κατοχή, ένα πράγμα μόνο ήθελα, να φύγω απ' την Ελλάδα και να πάω σε μία από τις μητροπόλεις, είτε τη Γαλλία είτε την Αγγλία, για να μάθω από πού πηγάζει η δύναμη, η διαύγεια, η ανωτερότητα, το ταλέντο, η επιρροή και ξεκινάω έτσι χωρίς εφόδια όπως ένας πρωτόγονος της Μικρονησίας για το Σίντνευ.

-Πώς βρεθήκατε στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ; τύχη, διότι με καλέσανε στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο και η γυναίκα μου είχε κάποιο σπίτι εκεί, απέναντι στο Oakland. Αυτά συνδυάστηκαν με τρόπο μαγικό και βρήκα διέξοδο πολύ εύκολη -Πόσα χρόνια μείνατε εκεί; 30 και δίδαξα 25 χρόνια συγκριτική λογοτεχνία, δημιουργική γραφή και θέατρο -Η ποίηση διδάσκεται; δεν διδάσκεται τυπικά με κανόνες αλλά με επαφή όπως μάθαμε εμείς απ' τους δικούς μας, τους παλαιότερους, με τις συζητήσεις που κάναμε. Όλοι οι ποιητές μας είχαν κάποιον που τον παίρναν αμπάριζα με σχόλια και διάλογο. Δεν δίδασκα ποίηση, ερχόντουσαν στο γραφείο μου μετα τη διδαχή στις τάξεις και τα συζητούσαμε.

-Σε τί διαφέρει από την έκθεση που διδάσκουμε εμείς για να πάρει το παιδί καλό βαθμό και επιβάλλει να υποτάξει τις σκέψεις του σε κάποιους κανόνες; -αυτά γίνονται στα μαθήματα που διδάσκουνε τη γραμματική και το συντακτικό.

-Πώς είναι η Αμερικάνικη κοινωνία; πάρα πολύ κινητική, το προτέρημα και το ελάττωμα της, π.χ. από τα παιδιά που είχα τα πολύ ταλαντούχα είναι ζήτημα αν έχω επαφή με ένα δύο, εξαφανίστηκαν, τους έφαγε η μαρμάγκα της αδυσώπητης κίνησης, αυτό είναι κατάρα αλλά δημιουργεί και την καταπληκτική ενέργεια που έχει η αμερικανική κοινωνία η οποία αλλάζει συνεχώς.

Το Πανεπιστήμιο το αμερικανικό; - είναι ένα άσυλο, ένα πολιτισμένο περιβάλλον ακόμη και στην έρημο της Iowa ας πούμε έχεις τους ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να κουβεντιάσεις, να μάθεις πράγματα.

-Μια μερίδα της κοινωνίας εκφράζει φόβο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εσείς τί λέτε;

-Και τα πανεπιστήμια στην Αμερική βασίζονται σε μια μορφή ιδιωτικής λογικής. Καταφέρνεις να διδάξεις αν έχεις αρκετούς φοιτητές, οι φοιτητές πληρώνουν, οπότε και εσύ πρέπει να πουλήσεις τον εαυτό σου με κάποιο τρόπο, δεν είναι δεδομένο ότι θα έχεις 400 φοιτητές, πρέπει να τους προσελκύσεις, δεν είναι αναγκασμένοι να 'ρθουν στο μάθημα σου, αυτό είναι ένα σύστημα βασισμένο στη φιλοσοφία της αγοράς. Δεν είναι τα πανεπιστήμια τα αμερικάνικα ελεύθερα απ' αυτήν την άποψη έστω και αν τροφοδοτούνται από την πολιτεία και άλλα ιδρύματα.

-Δεν είναι όμως μία κινητήρια δύναμη να είναι σε εγρήγορση το διδακτικό προσωπικό; Φαντάζομαι ότι παρακολουθούσαν το έργο σας Δεν ήταν αυτονόητο επειδή σας προσέλαβαν μείνατε και τόσα χρόνια μέσα.

 -Βεβαίως με παρακολοθούσαν όχι ασφυκτικά, άνετα κάθε τόσο και μάλιστα είχαν δικαίωμα και οι φοιτητές να σε αξιολογήσουν και το κάνανε, εγώ είχα πάντα τύχη, με αγαπούσαν οι φοιτητές, δεν ήμουν καταπιεστικός ή δογματικός -Σας ενσωμάτωσε η κοινωνία σε αντίθεση με τους προηγούμενους σταθμούς; ναι, ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία, ήταν καλά οργανωμένο το πανεπιστήμιο, είχαμε βέβαια κάτι απεργίες, ανταρσίες επειδή πήγα το '68 την εποχή του Μάη και του Βιετνάμ, αυτό όμως είχε ξυπνήσει τη νεολαία, ο υπερρεαλισμός ήταν πολύ της μόδας και με υποδέχθηκαν πολύ καλά οι αμερικάνοι ποιητές.

-μια κοινωνία που έχει Ιταλούς, Ιρλανδούς, Έλληνες Κινέζους, Λατίνους, πώς εμφανίζει ένα ενιαίο πρόσωπο;  το αγγλοσαξωνικό κράτος ισοπεδώνει τα πάντα με το σύστημα του και το σύστημα των πολιτειών και της κεντρικής εξουσίας δίνει κάποια αυτονομία , ελευθερία.  Πίσω απ' αυτά υπάρχει η αγγλοσαξωνική παιδεία, τα αγγλικά επιβάλλονται και επιβάλλεται και η νοοτροπία των αγγλικών δεν είναι μόνο η γλώσσα και είσαι αμερικάνος από τη στιγμή που γίνεσαι υποτακτικός των αξιών που συνοδεύουν αυτήν τη παιδεία. Χάρις σε αυτήν την παιδεία έχουν επιστήμη, συστηματικότητα, επιδόσεις, είναι μια οργανωμένη κοινωνία.

-Ο πρύτανης εκλεγόταν απ' τους φοιτητές ή τους καθηγητές;

-Διοριζόταν μάλιστα από ένα  συμβούλιο το οποίο χρηματοδοτούσε και το πανεπιστήμιο, ευεργέτες του πανεπιστημίου.- Στο δικό μας μοντελο οι υποψήφιοι πρυτάνεις είναι σε μία συνδιαλλαγή με τις φοιτητικές παρατάξεις - από εκεί αρχίζει το χάος, ποιά κομματική νεολαία θα συμφωνήσει με μια άλλη κάθε μια έχει διαφορετικά κριτήρια. Άλλοι πολιτικά, άλλοι επιστημονικά, άλλοι αισθητικά. Το σύστημα είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά το αποτέλεσμα είναι το χάος. Κάθε νόμος πλαίσιο πρέπει να έχει μια εφαρμογή απ' τους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι συστηματικά και οργανωμένα δεν μπορεί να αλλάξει η παιδεία. Θα περάσουν χίλιοι άλλοι τέτοιοι νόμοι και θα είμαστε στην  ίδια κατάσταση.

-από το '93 και μετά ζείτε στην Ελλάδα ζήσατε την εγχώρια ευημερία μέσω της φούσκας που βασιζόταν σε δανεικά που είχαμε πολλά χρέη αλλά καμωνόμασταν πως δε μας ένοιαζε. Σήμερα έρχονται ορισμένοι πολιτικοί και λένε ότι μαζί τα φάγαμε, ότι είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα. Αυτό ενοχλεί όσους δεν συμετείχαν.

-εκεί γίνεται αίνιγμα της Σφίγγας πλέον γιατί είναι φαύλος κύκλος. Όλες οι χώρες είναι διεφθαρμένες, οι δημοκρατίες ιδιαίτερα, στη Δύση δεν υπάρχει διαφθορά; τεράστια αλλά υπάρχει και δικαιοσύνη. Εδώ δεν έχουμε δικαιοσύνη παρότι είναι ο τρίτη εξουσία και όμως να από εκεί, από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι, η δικαιοσύνη είναι εκείνη που λείπει, δεν έχει τιμωρηθεί απολύτως κανένας, καταδικάζονται κάτι μικρότεροι και ασήμαντοι και οι πολιτικοί μας την γλυτώνουνε πάντα.

-Ποιά είναι η αίσθηση σας σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας, αρκεί ένα κόμμα;

 -χρειάζεται πάντα ένας χαρισματικός ηγέτης, όπως είχαμε την  εποχή του '12-'16 με το Βενιζέλο αλλά αυτό δεν φτάνει να αλλάξει το σύστημα, το μη σύστημα, το απαρχαιωμένο σύστημα, χρειάζεται όλη η κοινωνία να αλλάξει. Μια μετάγγιση πνευματικού αίματος να επιστρέψουν τα μυαλά από το εξωτερικό. Δεν φτάνει να έχεις συμβούλους ξένους, αυτό ειναι τελείως επιφανειακό δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Χρειάζεται από τη ρίζα αλλαγή νοοτροπίας..εδώ βέβαια ο ριζοσπαστισμός στην Ελλάδα έχει γίνει θρησκεία. Γιατί να γίνεται αντικείμενο λατρείας το άσυλο στα πανεπιστήμια; στην Αμερική δεν υπάρχει άσυλο και η αστυνομία μπορεί να πεί οποιαδήποτε στιγμή βέβαια αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Και είναι ένα άσυλο πνευματικό που το παραδέχονται και το προστατεύουν όλοι. Για την Ελλάδα δεν μπορώ να διατυπώσω μια γνώμη γιατί είναι τόσο αδιαφανή τα πράγματα που μια συμβουλή να δώσω θα στραβώσει από μια άλλη πλευρά έστω και αν μοιάζει καλή, αυτό είναι το τραγικό, κάνεις κάτι για να ωφελήσει τον τόπο και εν τέλει τον βλάπτει.

-τί γεύση σας άφησε αυτή η συνεργασία με τους οικολόγους πράσινους;

-Είναι θέμα ανθρώπων. Υπάρχουν άτομα πολύ εντάξει, ειλικρινή και άλλοι που κάνουν καριέρες. Αυτοί οι τελευταίοι μόλις δουν κάποιον να ανεβαίνει, τον βλέπουν σαν αντίπαλο.

-Υπάρχει ελπίδα;

- Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η απελπισία έχει σημασία μόνο για την αλλαγή, ας απελπιστούμε αρκετά για να καταφέρουμε να αλλάξουμε με την γνώση, την αυτοσυνείδηση, την αναβάθμιση του πνευματικού επιπέδου, να συμπεριφερόμαστε ως πολίτες και όχι εχθροί ο ένας του άλλου, πού είναι αλληλεγγύη;  σε πολύ μικρές περιπτώσεις, πρέπει να γίνουν πιό δεκτικοί οι νέοι Έλληνες να ακούνε, ότι έχουν να μάθουν κάτι, δεν τα ξέρουν όλα , πρέπει να περάσεις όλόκληρη ζωή και πάλι δεν τα ξέρεις όλα, εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αμαθή,  ακόμα μαθαίνω, αυτό δεν πρέπει να σταματήσει, εκείνο που έχουν οι Αμερικάνοι ως μεγάλο προτέρημα είναι ότι δέχονται να μάθουν. οι νεότεροι Έλληνες έχω παρατηρήσει με δυσκολία μαθαίνουν, έχει επικρατήσει η νοοτροπία ότι τα ξέρουμε όλα.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Animals of Greece Animated




((A bad day of fishing is better than a good day of work))

((Του χορευτή και του ψαρά το πιάτο, εννιά φορές ειν΄αδειανό
και μιά γεμάτο))


(Oktapodi - French video)

((I wish we were octopus, so we could hug each other four times at a time)
 ...
((κολλημένοι σαν χταπόδια, πηδάμε όλα τα εμπόδια))
....................................................................

....Only two animals?..where is the cat, dog or mouse story?
we have more and more animals.
 Come on Animators and Scenarists,Team
Roll and Ace Up Your Sleeves!
Dream on the Aesop's land
and feel the wavy sand

>> Αναληφθήτω οργασμός για Ετήσιο Βίντεο-Διαγωνισμό 
υφ' Υπουργείου Πολιτισμού/Τουρισμού <<
......
((ΤΑ ΝΕΑ, e-πρεσβευτές του τουρισµού: Η προβολή της Ελλάδας πολλαπλασιάζεται µε µηδενικό κόστος στα social media))

((Μόνο μέσω internet φέτος η τουριστική διαφήμιση της Ελλάδας ))
....

...και όπως θα λεγε και ο Αίσωπος...εκ των ζώων άρχεσθε...
που μας κακολογούν οι Ευρωπαίοι πως δεν τα προσέχουμε